Column

18-03 2024

Vanmorgen liet ik onze hond uit en kwam een bekende tegen. Een bijzondere man die zich aan weinig sociale regels gelegen laat liggen. Daardoor komt hij regelmatig in conflict met zijn omgeving. We verdragen elkaar want ik kan soms jaloers zijn op zijn totaal-zijn-eigen-gang- gaan en soms verdragen we elkaar niet omdat hij mijn grenzen niet erkent. Het maakt hem wel ‘puur’ want als je je totaal ontdoet van (bijna) alle sociale regels zie je de mens zoals deze is. Tijdens deze ontmoeting sloot zich nog een bekende aan. 

We hadden het over de zondag. Beiden waren de dag ervoor naar de kerk geweest. Ik niet vanwege een griepje. Toen greep de bijzondere man naar zijn portemonnee, deed het ritsje open en viste er een ouweltje uit. ‘We hadden gisteren brood in de kerk’.  Zijn Nederlands is te ontoereikend om te zeggen dat er in die dienst avondmaal in zijn kerk was maar wij beiden begrepen hem direct. Hij brak het ouweltje en gaf ons beiden een stukje. ‘Het lichaam van Christus’ sprak een van ons en we namen alle drie een stukje van het gebroken ouweltje.  Een avondmaal op maandagmorgen in het park. Drie gelovigen die elkaar ontmoeten en door Christus verbonden werden. 

Dit zou in een kerkelijke gemeente totaal ondenkbaar zijn. In menig protestantse kerk is er maar vier keer per jaar avondmaal en er is soms zelfs een ‘week van voorbereiding’ en tafelwachters aan de tafel die er voor moeten zorgen dat alles ordentelijk verloopt. En binnen de Rooms Katholieke kerk is een hostie niet iets om op straat uit te delen.  Nou ‘ordentelijk’ verliep het vanmorgen dus niet echt en er was geen voorbereiding. Behalve dan dat we op elk moment voorbereid moeten zijn om onze Heer te ontmoeten! En vanuit dat verlangen leef ik, mijn Heer ontmoeten. Eens zal ik dat doen van aangezicht tot Aangezicht. En in dit leven geeft Hij mij ontmoetingen zoals vanmorgen waarbij ik ervaar dat Hij mensen aan elkaar verbindt die samen een hemels moment mogen beleven om zo Zijn dood te herdenken. 

In mijn praktijk werk ik met het herkennen van scrips. Scrips zijn aangeleerde overtuigingen die je dingen laat doen of juist niet laat doen zodat we ons sociaal geaccepteerd voelen. En geloof me, hier zijn we de hele dag mee bezig! 

Behalve dus die bekende die ik vanmorgen tegenkwam. Door niet de hele dag na te denken wat anderen van ons vinden kunnen we zomaar ineens Christus ontmoeten. We namen afscheid van elkaar door elkaar een gezegende dag toe te wensen. 

Ook ik wens jou een gezegende dag toe!

06-02 2024

Ik ben bezig mijn stamboom uit te zoeken. Zo ben ik gestuit op verhalen van ridders maar ook van kruisvaarders. Op (jawel, kijk maar uit) een moordenaar en een heilige. Het werkt verslavend om zo in je geschiedenis te duiken. Van menigeen zoek ik dan ook achtergronden uit en probeer ik een reconstructie van hun leven te maken. Zo loop ik de ene dag te dwalen door een landhuis om de andere dag in de kolonie III ‘Willemsoord’ te belanden als weeskind. 

Tijdens die zoektocht zoek ik steeds stukjes van herkenning naar mezelf. Het is mijn voorgeslacht, ik heb ook hun genen. Wat zegt hun handel en wandel over mij? 

Dichter bij deze eeuw spelen er de 2e wereldoorlog verhalen. Ik hoor trotse verhalen van mensen die vertellen over verzetsdaden gepleegd door hun voorgeslacht maar ook schaamte verhalen van mensen die vertellen van hun collaborerende voorgeslacht. Dat beide kanten van die verhalen, uit die tijd en de toen heersende cultuur, op jou als nakomeling invloed heeft kan iedereen zich voorstellen. Al was het alleen maar dat je óf heel trots bent of je rot schaamt en het aan niemand durft te vertellen.

Om het nog dichter bij het hier en nu te halen; er zijn mensen die die lijden door de slechte daden van hun vader of moeder en zich bijna dagelijks afvragen of zij dat óók in zich hebben. Of zij óók tot die daden in staat zijn. Want tja, de appel valt niet ver van de boom.

En hoe vaak heb jij zelf niet in je leven gehoord ‘Je lijkt precies op …, want die kon dat ook zo goed’ of ‘Dat is een akelig trekje en dat heb je van…’.  

Zowel je genen als je omgeving maken tot wie je bent. De  Nature-Nurture discussie. 

Als christen voeg ik er daar graag een element aan toe: creature! 

Dan wordt het dus Natuur-Cultuur-Creatuur.

Natuurlijk maakt het uit met welke genen je geboren wordt. En natuurlijk maakt het uit in welke omgeving je je opvoeding geniet en nu leeft. Het heeft invloed op jou. Soms in je voordeel soms in je nadeel. Maar dat is niet wie jij bent!

Ooit greep mijn vader een knulletje vriendschappelijk in zijn nek en vroeg vriendelijk: ‘En van wie ben jij er één?’ Het mannetje keek op en toen bleek dat mijn vader zijn bloedeigen neefje in de nek gegrepen had. 

Als ik zo in mijn nek gegrepen word kan ik antwoorden: ‘van mijn Hemelse Vader die in al Zijn wijsheid mij in deze omgeving en met dit genen-pakket op de wereld heeft gezet’.

Ik ben geen logisch product van cultuur en natuur maar ik ben een geliefd kind van mijn Vader dat bij Hem om wijsheid en bescherming vraagt over mijn daden.

En, van Wie ben jij er één? 

22-12 2023

Huilend en intens verdrietig liep ze naast me. Mijn kleindochter van 4 jaar.

Er stond een enorme rij voor de Onze Lieve Vrouwetoren waar een levende kerststal te zien was. De rij was tot aan het andere eind van het plein en we hadden er al een hele wandeling opzitten. We kwamen langs herders met schapen, waarvan er één verloren was en vroeg of we wilden helpen zoeken. We kwamen langs herauten die aankondigden dat er een volkstelling gaande was. Dat verklaarde de drukte in het mooiste stadje van Europa! We werden gesommeerd door te lopen bij een hotel waar een bord aan de deur hing met de tekst ‘vol’. Hier en daar werd warme drank aangeboden, maar ook daar was de rij te lang. 

Haar broer wilde ondanks zijn oorontsteking persé mee wandelen al deed de muziek pijn aan zijn oren. We besloten richting huis te gaan en toen kwamen we langs die kerststal met die enorme rij. Toen ze hoorde dat we Jezus over gingen slaan brak haar gejammer uit: ‘Ik wil na-a-ar  Je-he-zus! Ik wil naar baby Jezus toe!!’ 

Is dit een meisje van vier dat haar zin niet krijgt? Of is dit een verlangen van een kleuter die écht geloofd dat Jezus daar onder die toren in een kribbe ligt. Dat raakte me. Wie ben ik om haar Jezus te ontzeggen? 

Op de foto’s zag van de kerstlichtjestocht in Amersfoort, want daar schrijf ik over, zag ik wie baby Jezus was. Het was een gezin uit onze kerk met hun zoontje. Mijn kleindochter had de ouders beslist herkent dus misschien maar goed dat we niet in de rij waren gaan staan? Dat ze dan zag dat  deze baby Jezus net als Sinterklaas niet echt is? 

Dat zal ik nooit weten maar wat ik wél weet is dat Jezus heel boos werd toen de kinderen bij Hem weggehouden werden. Ik deed in stilte een schietgebedje voor al die kinderen en ouders in die pleinlange rij. Een gebed dat dit evenement ze naar de echte Jezus zal leiden. 

Daarom wens ik je toe dat  je in deze donkere dagen een kerstlicht voor je naaste kan zijn of dat jij een kerslichtje mag ontmoeten. In de naam van baby Jezus! 

Ik wens je een gezegend kerstfeest toe en een goed 2024.

25-08 23

Zolang als ik mijn eigen praktijk heb zolang heb ik ook al een hekel aan om mezelf te verkopen.

Het probleem is echter dat als ik niets van me laat horen jij of je bedrijf mij ook niet weet te vinden. Iedere zelfstandig ondernemer moet nu eenmaal aan de weg timmeren om zijn of haar diensten kenbaar te maken. Sommigen doen dit zo agressief assertief (telefoonmarketing) of slinks (mailtje met prachtige aanbiedingen) waardoor zelfs het woord acquisitie al besmet is.  

Gelukkig heb je nog mond-tot-mond reclame en voor een groot deel komen er zo nieuwe mensen in mijn praktijk. Coachen is echter geen brood verkopen wat we elke dag weer nodig hebben. Als er een coachtraject is afgerond dan is de klant tevreden en… weer weg. Om structureel inkomsten te hebben is het dus fijn om binnen een organisatie een plekje te hebben. Ook dat geluk heb ik maar er is ruimte voor meer.

Deze week kwam ik tot de ontdekking waar een deel van mijn weerzin tegen acquisitie in zit. 

Ik kreeg wéér eens geen reactie nadat mijn mail, door een zogenaamd warm contact, naar de juiste persoon binnen een organisatie werd gestuurd. En toen herkende ik ineens de gevoelens van teleurstelling, miskenning en falen. Dit zijn dezelfde gevoelens na een afwijzing op een sollicitatie. Met dát verschil dat je doorgaans maar één sollicitatiebrief per keer stuurt en bij acquisitie juist meerdere bedrijven aanschrijft. En dan dus ook vaker door die (misplaatste) gevoelens heen moet.

Ik wil niet steeds genegeerd of afgewezen worden… Dus dan doe ik maar helemaal niet aan acquisitie en bespaar ik mezelf die teleurstelling. Andere kant is dan wel weer dat ik misschien mooie kansen laat liggen… voel je de tweestrijd?

O wat wilde ik graag als een van mijn kleinkinderen zijn. Hij zag zijn vriendinnetje bij mij thuis omdat zij met haar ouders tijdens onze vakantie, vakantie in ons huis konden vieren. Iedere woensdag komt hij uit school bij mij dus zei hij tegen dit meisje: ‘Moet je op woensdag komen joh, krijg je mij erbij!’

Ergens raken we in ons leven dat grote zelfvertrouwen kwijt. Hij zet me aan deze column te schrijven want neem nou maar gewoon eens contact op met Sterken sterkt, dan krijg je mij erbij!

17 april 2023

Dit weekend sprak ik met een jonge vrouw die gevlucht is uit Oekraïne.  Vlak voor de bombardementen wilde ze met haar man een gezin gaan stichten. Leuke baan, leuk huisje een paar spaarcenten op de bank en een hoopvolle toekomst.

Klabam! Bombardement op het leuke huisje, infrastructuur aan gort in haar woonplaats, geen werk meer, niet meer bij je geld kunnen en met een vlucht van zes dagen door half Europa in Nederland belanden. 

Wat moet je dan zeggen als Nederlander met een leuk gezin, baan, huisje en spaarcenten op de bank?

Ik zeg dat we in de kerk en thuis voor haar bidden.  Ze kijkt me weinig hoopvol aan, haalt haar schouders op. Het is me duidelijk dat zij daar geen enkele hoop en verwachting uit haalt. Ze ligt haar houding toe met de woorden: ‘Ik zal wel depressief zijn’. 

Op mijn vraag hoe ze haar toekomst ziet antwoord ze dat ze die niet ziet. 

Op dat moment leed ik met haar mee. Het hele weekend leed ik met haar mee. Geen moment was ze uit mijn gedachten. 

Als kerkelijke gemeente hadden we dit weekend gekozen voor een ontmoeting met de Oekraïense vluchtelingen omdat zij dan het paasfeest vieren. Toen ik haar daarop wees gaf ze aan dat er helemaal niets te vieren viel….

Ik wist niets meer te zeggen. Een lied kwam in me op:  ‘Waarom’ van Elly & Rikkert Zuiderveld.

Waarom bleef U zo stil, waarom vocht U niet terug, waarom zei U geen woord toen ze u wilden doden, bespotten, sloegen en aan het kruishout wilden hangen? 

Het refrein is: Dacht U aan ons,  en dat U de Vader zou zien, dacht U aan ons, Misschien?

Crisis is een leenwoord uit het Latijn, in de betekenis van ‘keerpunt’. 

Pasen IS een keerpunt. 

Ik koos uit allerlei activiteiten voor deze ontmoeting vanuit onze kerk voor de activiteit ‘Er gewoon zijn’. 

Nee feest kon zij niet vieren maar ik ‘kon er gewoon zijn’.  In jezus naam.

Wilt U aan haar denken? Voor haar en haar landgenoten bidden, Alstublieft? 

30-09 2022

Met stijgende ergernis hoorde ik gisteren het interview bij Op1 met Anette Mosman, Topvrouw van het jaar, en de presentatrice Fidan Ekiz.  Ik gun Anette van harte haar titel en ik vind het knap van haar dat ze alle ballen in de lucht heeft weten te houden met werk en (gezond) gezin. Ze gaf aan een gevoel van onafhankelijkheid en vrijheid te ervaren door fulltime te werken. Als zij er zo insteekt én een prijs wint, is het mij allemaal om het even. Maar dan komt de vraag hoe deze Topvrouw het verklaart dat veertig procent van de werkende vrouwen niet financieel zelfstandig is. Deels ziet Anette dit als luxe positie, dat het financieel niet nodig is om beiden te werken. Alhoewel ze daar wel verandering in ziet komen. Maar ook vanwege de slechte regeling rondom kinderopvang in Nederland. Terwijl Anette nog aan het spreken is dat er verschillende oorzaken zijn, valt Fidan haar in de rede: ‘Dat heet toch gewoon luiheid?’  Dat wil Anette niet beamen en geeft aan dat ze verschillende vrouwen kent die het prettig vinden om thuis te zijn.  Gnuivend eindigt Fidan het interview met: ‘luiheid !’.

Ik heb bovenstaande zinnen drie, vier keer opnieuw beluisterd omdat ik het niet kon geloven dat dit echt gezegd werd. Is dit onafhankelijke journalistiek? Vrouwen die een andere keuze maken weg zetten als LUI? Tijdens het interview kwam aan de orde dat vrouwen streng en kritisch op elkaar zijn en dat de zogenaamde ‘Sisterhood’ ver te zoeken is. Nou daar zien we een schoolvoorbeeld van met dit interview.    

In mijn coachpraktijk komen over het algemeen geen mensen met een ‘titel van het jaar’. Wel mensen die een goede balans zoeken tussen werk en privé. Ik geef vaak de opdracht mee om je eigen grafrede te gaan schrijven; wát zou jij willen dat je geliefden over jou zeggen als jij er niet meer bent? Tot op heden heb ik in géén van die redes gelezen dat nabestaanden financiële onafhankelijkheid belangrijk vonden. We willen allemaal graag herinnerd worden om wie we waren en niet om wat we gedaan hebben. En als het al om onze daden gaat, dan dié daden die we gedaan hebben uit liefde. 

Met de niet-betaald-werkende-vrouwen als lui weg te zetten druk je op verkeerde knoppen. Veel vrouwen (en mannen) hebben in hun opvoeding te horen gekregen dat ‘niets’ doen lui en fout is. Een overtuiging die erg hardnekkig blijkt en met veel moeite overwonnen kan worden. Die uitspraak bij Op1 is dan absoluut niet helpend. Bijna niemand is lui! Je noemt iemand lui uit je eigen frustratie. Omdat je niet begrijpt waarom die ander niet doet wat jij wel doet of waarvan jij vindt dat het gedaan moet worden.  

Ik zie één lichtpuntje in deze misser van Op 1: meer werk voor coaches. Voor mij zit luieren er dus voorlopig niet meer in.

Het was 18 juli 1983. Ik vond een briefje in mijn postvakje: ‘Kom meteen naar Utrecht, er is iets met Leendert’.

Ik heb meteen de trein gepakt en ging naar het huis van mijn schoonouders. Mijn schoonvader deed de deur open en ik realiseerde me dat het dus écht kan: in één dag tijd er tien jaar ouder uitzien.

Leendert, de jongste broer van mijn man, was die ochtend uit huis vertrokken en hij kwam maar niet thuis. Het was ons al opgevallen dat hij de laatste tijd niet meer zo sportief was als anders. Hij trainde zijn biceps niet meer en trok zich veel terug op zijn kamer. 

Mijn man was ’s morgens vroeg door zijn moeder gebeld. Ze maakte zich zorgen om Leendert. Of mijn man eens wilde proberen of hij een gesprek met hem kon krijgen. Dat gesprek hield Leendert af en hij vertrok. Toen zijn moeder allemaal sirenes hoorde wist ze in haar moederhart al dat dit om Leendert ging.

De politie wilde nog niets doen want hoeveel jongens van 19 jaar waren wel eens zoek? Dus wij gingen zelf zoeken. Uren hebben we rondgelopen. Het sneed door mijn ziel toen mijn man, huilend en wanhopig de naam van zijn broer roepend, door zijn knieën ging. Wat voelden wij ons bang en hopeloos.

We gingen weer naar huis zonder Leendert gevonden te hebben. De uren verstreken tot de politie op de stoep stond. Ze legden een horloge op tafel met de vraag of we die herkenden. Ja, die herkenden we. Het horloge was van Leendert.

Of er iemand was die hem kon identificeren? Mijn schoonmoeder zei dat mijn man dat wel kon. ‘Beter niet mevrouw….’ Wat goed dat deze agent mijn man dat bespaard heeft. 

Heer ontferm u over alle hulpverleners die mensen na hun wanhoopsdaad vinden.

Heer ontferm u over alle vaders, moeder, broers, zussen, kinderen van hen die een wanhoopsdaad begaan hebben.

Heer ontferm u over allen die op het punt staan of met de gedachte bezig zijn zo’n daad te verrichten.

Leendert schreef in zijn afscheidsbrief dat hij geen uitweg meer zag. Maar ik denk dat als hij gezien zou hebben, dat het intens verdriet waar wij doorheen gingen, uit LIEFDE voor hem was hij de helpende hand wél gepakt zou hebben. 

18 juli 2022. Als jij dit leest en ook geen uitweg ziet: grijp de helpende handen die boven je, onder je, naast je, achter je en op je zijn! Zelfmoord is géén oplossing. Voor jou niet en voor je familie al helemaal niet. Ook al dénk je er anders over maar weet:  je word gezien en je bent geliefd en waardevol.

www.113.nl

05-05 '22

Op 4 mei  hingen de vlaggen halfstok. Een van mijn kleinkinderen (6 jaar) zei: ‘Oma, die vlag hangt niet goed’. Ik legde hem uit dat we die dag aan de mensen dachten die gestorven waren in de oorlog en door de vlag halfstok te hangen iedereen kan zien dat je dat verdrietig vindt. Daar kon hij zich veel bij voorstellen omdat de oorlog in Oekraïne zelfs kleine kinderen niet ontgaat. 

Die dag leerde hij dus wat ‘halfstok’ betekent. Later op die dag zag onze kleinzoon een lege vlaggenmast. ‘Deze mensen moeten wel héél verdrietig zijn want ze hebben helemaal geen vlag opgehangen…’ concludeerde hij.

Dit is een schoolvoorbeeld van ‘omdenken’! We hebben maar niet gezegd dat deze mensen de vlag gewoon niet uitgestoken hebben.

In dit verhaal zie in een metafoor naar ons eigen welbevinden. Voordat wij bevrijding kunnen ervaren is het belangrijk te erkennen hoe onze vlag erbij hangt. Hangt deze halfstok? Laat dat dan ook zien. Deel je verdriet, je zorgen. Als je dit niet communiceert gaat het een eigen verhaal leiden zoals die lege vlaggenstok die mijn kleinzoon zag. 

Vaak wappert onze vlag niet helemaal vrij in de wind want er zijn altijd wel dingen die ons dwars zitten of waar we ons zorgen over maken. Soms is dat met wat snoeiwerk op te lossen, soms is dat blijvend en moeten we er mee leren leven.

Bedenk vandaag, 5 mei eens hoe jouw vlag erbij hangt. Maar ook of je die vlag uit durft te steken zodat anderen daar niet naar hoeven te gissen of… verkeerde conclusies trekken.

31-03 2022

Die Lubach toch. Hij roept op tot minder coaches en meer vakmensen (https://www.youtube.com/watch?v=-CXFG0krk6A ).  Op zijn bekende hilarische manier stelt hij de wildgroei van coaches aan de kaak. Hij maakt er een ware beestenboel van incluis een spiegelende hond. 

Het punt wat hij wil maken is dat er teveel coaches zijn en dat een groot deel onvoldoende tot niet opgeleid is. 

Wat dan wel weer jammer is, is dat zijn verhaal deze hele beroepsgroep in een discutabel licht zet. Daarmee kan er een drempel opgeworpen worden voor mensen die een coach in willen schakelen. Mensen die de stap zetten om hulp te vragen bedenken zich, na het zien van de uitzending, nu wel drie keer. Dat maakt dat ze uiteindelijk op de wachtlijst belanden van de overbezette zorg. Die zitten immers te springen om arbeidskrachten?!  Misschien dat deze mensen vervolgens gekke bokkesprongen, zonder spiegel,  gaan maken. Dan schakelen we de politie in. O, nee wacht dat kan niet want die zitten óók te springen om arbeidskrachten. 

We hebben vakmensen nodig! En zelfs die vakmensen maken gebruik van coaching zodat ze aan het werk kunnen blijven.

Coachen mag dan geen beschermd beroep zijn maar dat staat niet gelijk aan het ontbreken van vakmensen.

Het blijft een beestenboel bij Lubach want ik voelde me over één kam geschoren met de charlatans.

De beroepen theatermaker, journalist en schrijver zijn ook niet beschermd en toch geniet ik alsnog wel van Lubach zijn werk. Zo hoop ik dat mijn werk, je raadt het al; coach, nét zo gewaardeerd wordt. Als Lubach iets aan zijn ranch gedaan wil hebben stel ik voor dat hij de schep, van de in het filmpje vertoonde coach, leent en zijn handen zelf uit de mouwen steekt. Is er weer een arbeidskracht vrij om zinnig werk te gaan doen. 

Toegegeven dat er bij coachen rotte appels in de spreekwoordelijke beroepsmand zitten. Met een beetje inlezen en opvragen van recensies voorkom je dat je bij de verkeerde terecht komt.  Ik lees ook eerst recensies of laat me informeren voordat ik een boek van Lubach koop. Bedenk vooraf waar je je geld aan uitgeeft. Of dit nu om een boek, theatervoorstelling, talkshow óf coach gaat. 

11-02 2022

Ze stond te wachten op de regiotaxi. Ze zei dat ze niet mocht mopperen want het lag niet aan de chauffeur. Die kon er ook niets aan doen als niet iedereen op de rit klaar stond. O, ja, ze had lieve kinderen. Nee, die woonden niet in de buurt. Daarom was ze naar hier verhuisd zodat er in ieder geval één kind in haar buurt woont. Ze zei dat ze niet mocht mopperen want ze had hele slimme kinderen. Maar ja, ze hadden het wel heel erg druk. Ze was pas geopereerd maar dat mocht niet baten. Nu gaat ze regelmatig voor pijnbestrijding naar het ziekenhuis want ze wilde nog maar wat graag van haar kinderen en kleinkinderen genieten. Ze mocht niet klagen want ook haar kleinkinderen waren heel slim. Die ziekenhuis bezoeken deed ze met de regiotaxi want de kinderen hadden geen tijd. Inmiddels is de taxi gearriveerd. Deze had maar vijf minuten vertraging. Ze mocht niet mopperen vond ze. De chauffeur begroet haar allerhartelijkst en helpt haar liefdevol de taxi in.

Ik loop verder met mijn hond. In het park doet de hond zijn behoefte en netjes raap ik het met zo’n groen zakje op. Ik gooi het in de bak en pak nieuwe zakjes. De container met zakjes wordt trouw elke dag aangevuld door een jongeman met een licht verstandelijke beperking.  Op weg naar huis komt deze jongeman het park inlopen. We komen elkaar vaak tegen. Ik, die de hond uitlaat en hij, die de zakjes aanvult en de  hondenpoep opruimt. Opgetogen groet hij me en begint meteen te vertellen. Hij moest twee dagen cursus volgen en gisteren examen doen. Hij was helaas gezakt. ‘Ik ben niet zo slim namelijk, ik kan niet goed leren. Daar kan ik niets aan doen’. Ik zei dat dit helemaal niets gaf, dat hij belangrijk werk deed en dat hij vriendelijk was. Dat ik van hem blij werd. ‘Zo is het maar net!’ zei hij en zelfs toen ik mijn huis in liep hoorde ik hem nog bulderen van de lach en vrolijk fluiten. ‘Ik mag niet mopperen’ dacht ik vrolijk.

Voor vriendelijkheid en hulpvaardigheid én om de maatschappij fris draaiende te houden hoef je niet heel slim te zijn. De kinderen van mijn buurtgenoot kunnen er immers ook niets aan doen dat zij wel goed kunnen leren en daarom nu te druk zijn?

12-07 2021

Ik kwam hem tegen in het museum. Beiden waren we blij verrast elkaar hier te zien.

Een paar jaar geleden leerden we elkaar kennen. Ik was bij een kerkelijke bijeenkomst waar wij elkaar na afloop spraken. Hij sprak perfect Engels met een heerlijk Oxford accent.

Hij had Engels gestudeerd en was docent. 

We trokken de daaropvolgende jaren veel met elkaar op en deelden veel uit ons leven. Zo ook zijn verdriet om zijn zoon die ontvoerd werd en waar ze nooit meer wat van hoorden. Toen ik hem eens vroeg waarom hij me dat niet eerder verteld had, zei hij: ‘Ik wil jou niet verdrietig maken’.   

Een lieve, zorgzame, intelligente, diepgelovige vader en echtgenoot. 

Ik liep met mijn nieuwe, net gekochte museumjaarkaart door het museum. Want tja… als we misschien niet naar het buitenland kunnen met vakantie dan schaf je iets ter ontspanning in Nederland aan.

Hij liep met iets anders door het museum. 

Een wc borstel om de wc’s in het museum te poetsen. 

Zijn vaderland komt hij niet meer in, zijn Engelse graad is in Nederland niets waard en voor een museumjaarkaart moet hij heel wat wc’s poetsen.

Mij hoor je niet meer klagen óf en waar ik op vakantie kan. Hem heb ik nog nooit horen klagen over zijn vermiste zoon, de jarenlange scheiding van zijn vrouw en kinderen na zijn vlucht. Hij moest vluchten omdat hij christen was geworden in een land dat geen godsdienstvrijheid kent en waar er een fatwa over hem uitgesproken was. 

Zijn enthousiasme en zijn blijdschap om mij weer te zien was de grootste schat die ik in dit museum zag. Zijn wc borstel en mijn museumjaarkaart staan absoluut niet tussen ons contact en liefde voor elkaar. Maar mij werd pijnlijk duidelijk dat het dus wel degelijk uitmaakt waar je wieg gestaan heeft. 

Ik wilde het wel uitschreeuwen naar de toeristen die langs ons heen glipten om van de wc gebruik te maken. Uitschreeuwen dat deze man, die zij waarschijnlijk niet eens zagen staan want zo gaat het vaak bij schoonmakers, hun shit opruimt omdat hij het werk van zijn zieke vrouw doet.

Die nacht is hij weer met zijn eigen werk  verder gegaan. Al jaren werkt hij ’s nachts ergens waar hij geen vast contract krijgt en waar hij aan zijn Engelse graad niets heeft. Moderne slavernij?

Zij en hun werkgevers houden zich aan de wettelijke regels. Maar feit is dat zijn vrouw, voordat de kantoren en scholen opengaan, zorgt dat alles schoon en netjes is en hij zorgt er ’s nachts voor dat jouw pakketje binnen 24 uur bezorgd wordt. Met vijf personen wonen ze ergens drie hoog achter en maken van geen enkele uitkering gebruik. Bij het verlaten van het museum vroeg ik me af of de museummedewerkers wel weten wat voor prachtmens bij hen aan het schoonmaken is. En weet jij dat bij jou op kantoor of op je werk? Dus niet: ‘wie is die man die zondags het vlees komt snijden’ maar: ‘wie is die vrouw of man die elke dag een doek over mijn bureau haalt’. Ik roep je op om het leger werkers al dan niet met migratieachtergrond te ZIEN en te groeten.  Iedereen heeft een verhaal. 

26 maart 2019

Steeds meer christenen vasten in de zogenaamde veertigdagentijd, de tijd voor Pasen.

Binnen de protestantse traditie ben ik niet opgevoed met de praktijk van vasten. Maar op een gegeven moment hoorde ik er steeds meer mensen in mijn omgeving over. Vasten is een Bijbels gegeven, dus ik vroeg me af  of ik daar dan ook  aan zou moeten beginnen.

Een gedachte zoals ‘veel mensen doen het’, is nooit een goede motivatie, dus ik ging op onderzoek uit naar het doel van vasten. Kort gezegd kwam ik op het volgende uit: doel van vasten is dat je je relatie met God versterkt  en dat vasten niet alleen minder eten of te drinken is, maar dat je ook bepaalde genotsmiddelen kunt laten staan of andere zaken niet of minder doet. Bijvoorbeeld veertig dagen zonder sociale media of series kijken.

Jezus laat weten dat áls je vast, je dit in het verborgene moet doen. Loop er dus er niet mee te koop. 

Moet ik er dan wel een column over schrijven?

Ja, want ik ga je niet vertellen of ik wel of niet aan het vasten ben. Maar wel wat ik nog meer in mijn zoektocht tegenkwam:

Het begin van Jesaja 58  luidt: ‘Roep luidkeels, houd u niet in, verhef uw stem als een bazuin, verkondig Mijn volk hun overtreding, en het huis van Jakob hun zonden’. Heftig! God laat in dit hoofdstuk weten dat Hij een bepaalde vorm van vasten verkiest. ‘Is het niet dit, dat u uw brood deelt met wie honger lijdt, en de ellendige ontheemden een thuis biedt, dat, als u een naakte ziet, u hem kleedt, en dat u zich voor eigen vlees en bloed niet verbergt?’ Hier hoor ik een ander Bijbelgedeelte in terug: Matheus 25 vers 35: ‘Want Ik had honger en u hebt Mij te eten gegeven; Ik had dorst en u hebt Mij te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling en u hebt Mij gastvrij onthaald’.

Ik ben geen theoloog en ik wil al helemaal niet de discussie over vasten aangaan. Ik ben wel christen en wil deze veertigdagentijd aangrijpen om iedereen, christen of niet, op te roepen om om te zien naar mensen die honger en dorst hebben. Om vreemdelingen die ontheemd zijn gastvrij te onthalen. 

Deze doelgroep wordt vaak genoemd in de Bijbel, juist omdat zij niet voor zichzelf kunnen zorgen. Je kunt deze doelgroep aanvullen met mensen in je omgeving die eenzaam zijn, verdriet hebben of pijn lijden. Want het is zonde als je vast, maar je je naaste in nood niet ziet.

Mijn tip: sta open voor wat je vandaag tegenkomt! En als vasten je erbij helpt om daarvoor open te staan, moet je dit zeker  doen. Ik hoop dat je ook ná je vastenperiode blijft openstaan voor de mensen om je heen.

Zoals eerder gezegd: ik  ben geen theoloog. Reken deze column dan ook niet af op (gebrek aan) theologische inzichten. Ik ben coach en dat is mijn motivatie voor deze column. Want als coach weet ik dat er veel mensen verlangen naar een luisterend oor, een bemoedigende schouderklop, inzichten over ‘hoe nu verder’ en een nieuw begin. 

Wat een zegen dat we na de veertigdagentijd het Paasfeest mogen vieren! 

10 januari 2018

Lieve millennials,

Er is inmiddels genoeg over jullie geschreven. Ik wil dan ook niet óver jullie schrijven, maar áán jullie schrijven. Ik hoop van harte dat ik jullie met deze column bereik, want ik voel me een beetje schuldig en ik hoop dat ik jullie een ander perspectief mag bieden.

Ik ben moeder van vier millennials en in de tijd dat jullie gevormd werden heb ik twaalf jaar aan sommigen van jullie onderwijs gegeven. Wat heb ik niet gezien en wat heb ik fout gedaan dat jullie denken dat jullie falen als iets niet lukt? 

Een van jullie zegt het als volgt in een serie van EenVandaag:  

‘’Als je maar hard genoeg werkt kun je alles worden wat je wilt, wat wij horen is: je moet alles kunnen, je moet alles zijn en je moet alles doen. Op het moment dat je niet aan al die verwachtingen kunt voldoen, vanuit de maatschappij,  je ouders, je vrienden om je heen, dan heb je het gevoel dat je aan het falen bent en dan zoek je dat faalaspect, die oorzaak bij jezelf, want dan heb jij gefaald! Want alles is mogelijk, dus als het niet lukt is het je eigen schuld”. 

(https://eenvandaag.avrotros.nl/millennials/)

Ik vraag me af wat er is misgegaan waardoor jullie de overtuiging hebben dat elke keuze die gemaakt wordt, niet gemaakt wordt omtrent het NU, maar allemaal om het uiteindelijke doel; zo hoog mogelijk op de carrière ladder terecht komen.

Geen wonder dat de meerderheid van jullie stress ervaart.

Ik ging het navragen bij een van mijn kinderen, hoe zij hier tegenaan kijkt. Ze bevestigde het beeld dat jullie schetsen en kwam met voorbeelden die erg lijken op wat jullie mij al lieten weten.  Ik ben daar erg van geschrokken en vertwijfeld vroeg ik of een opvoeding, die naar mijn beleving een ander geluid heeft laten horen, dan niet zwaarder woog dan de druk van de maatschappij? Nee dus.

Een hoogleraar Arbeidsmarkt zei in dezelfde serie: “ze moeten nog 50 jaar werken en vallen nu al uit. Dan wordt de weg naar pensioen heel lang. Je moet zuinig zijn op de jongeren die je hebt.”

Ik wil graag zuinig zijn op jullie. Niet omdat jullie dan zo lang mogelijk ‘productief’ zijn, maar omdat ik jullie het van harte gun om gelukkig te zijn, om niet faalangstig te zijn, om geen/minder stress te ervaren! Want het leven in het hier-en-nu is belangrijker of minstens net zo belangrijk als straks-en-later.

Hier alvast een tegengeluid op de druk die jullie vanuit de maatschappij ervaren:

Je bent NIET wat je bezit

Je bent NIET wat je presteert

Je bent NIET wat andere over je zeggen 

(uit: het leven van de geliefde, Henry Nouwen 2011) 

Mijn hulp aanbod: een coaching- en/of retraitetraject waarbij ik toezeg dat, omdat je een millennial bent, ik in overleg met jou die prijs rekenen die jij kunt betalen.

Tot horens!